Joop Bos

“Mensen op straat leiden een heel hard leven. Ze zijn aan het overleven en ondanks dat er geen daginvulling is, zijn ze heel druk. Overleven is een vak. Op die manier is een diep gesprek over de zin van het leven moeilijk. Kwetsbaarheid is lastig en er zit vaak veel pijn. Toch is het er wel, die zachtheid van de ziel, zoals ik spiritualiteit liever noem. Die zachtheid probeer ik elke keer op te zoeken. Maar vaak kom ik niet verder dan nabijheid. Er voor ze zijn. Naar ze luisteren, ze in de ogen kijken en ze daarmee het gevoel te geven dat ze gezien worden. Of dat genoeg is weet ik niet, maar ik denk dat ieder mens uiteindelijk nabijheid nodig heeft.”

“De echte diepe gesprekken komen er vaak niet van, dat zei ik al, maar de rituelen zijn heel belangrijk voor veel van onze gasten. Als er bijeenkomsten zijn voor een overledene, zeker als het iemand uit ‘het wereldje’ is, zijn er vaak veel mensen. Ze willen graag een kaarsje aansteken of even een klein gebedje doen. Om het spiritualiteit te noemen gaat misschien wat ver, maar met de zachtheid van de ziel heeft het zeker te maken; het is bezieling, veerkracht. Ook merk ik dat er toch wel regelmatig gevraagd wordt om een zegen. Ik als predikant heb daarin toch een meerwaarde. ‘Zegen’ betekent niet meer dan ‘het goede zeggen’ en uiteindelijk kan iedereen dat, maar de zegen van mij doet toch iets met een mens. Ze willen even het gevoel hebben dat er iemand over ze waakt; dat er iemand voor ze is. Ik ben blij dat ik dat kan doen.”

“Uiteindelijk komen ook die rituelen weer neer op die nabijheid. Het komt neer op de vertrouwensband die ik met ze heb, waardoor ze bij mij op hun gemak zijn. En het is wederzijds. Ik werkte lang als predikant en begaf me onder mensen uit een wat gemiddelde sociale klasse. Uiteindelijk voel ik me minstens net zo thuis bij de dak- en thuislozen als in mijn oude wereld. Misschien voelen ze dat ook. Het is die wederkerigheid, die bij Stem in de Stad zo hoog in het vaandel staat.”