Stem in de Stad
Straatpastor Elly Mulder neemt afscheid van Stem in de Stad
Straatpastor Elly Mulder neemt afscheid van Stem in de Stad
Afscheid in het Aanloopcentrum
Deze week (5 t/m 8 augustus) is de laatste week is dat ze bij Stem in de Stad aanwezig is. Op donderdag 8 augustus, van 14.00 uur tot 16.00 uur, is er een afscheid in het Aanloopcentrum. Daarvoor is iedereen uitgenodigd die betrokken is bij Stem, natuurlijk onze gasten, onze vrijwilligers en alle andere werkers, om afscheid te nemen van Elly.
We kunnen ons voorstellen dat er veel mensen niet kunnen zijn vanwege vakantie of andere verplichtingen. Mocht iemand toch iets willen laten weten aan Elly, dan kan dat ook met een kaartje naar Stem in de Stad, en dan komt dat bij Elly terecht.
Interview met Elly Mulder
Tekst: Frenk Klein Arfman
Deze maand neemt Elly Mulder (61) afscheid van haar werk als straatpastor bij Stem in de Stad. Een afscheid met tranen. Wat mooi is, omdat tranen de parels van een afscheid zijn. Een tastbaar bewijs dat het ertoe deed.
Tijdens het gesprekje van een half uur melden zich meerdere malen vaste gasten van Stem in de Stad bij Elly. Om afscheid te nemen. “Donderdagmiddag neem ik afscheid, kom je ook?”, antwoordt Elly steevast. Toch blijven ze meestal toch nog even hangen. Alsof ze, op de valreep, nog zoveel mogelijk woorden met haar willen wisselen.
In januari 2020 begon Elly met haar werk bij Stem in de Stad. “De eerste tien weken waren een paradijs.” Ze pauzeert even en vervolgt dan: “En toen kwam corona… het begin van een zware tijd.”
Divers en veelkleurig
Elly genoot van haar tijd bij Stem in de Stad. “Ik werkte met mensen ‘van de straat’. Veel mensen denken dat dit vooral drugsgebruikers zijn. Maar de daklozenwereld is juist heel divers en veelkleurig. Ik heb diepe filosofische gesprekken gevoerd. Maar ook vaak samen gelachen of gehuild. Mensen ‘van de straat’ zijn vaak heel direct – daar houd ik van! En ik mag die directheid ook graag teruggeven. Werken in het straatpastoraat was echt een feestje. Het voelde als mijn roeping. Dit zijn mijn mensen.” Ze pauzeert even, noodgedwongen, omdat haar ogen nat worden.
Als ze ‘s ochtends vanuit Leiden met de trein op station Haarlem arriveerde, begon ‘het feestje’ al. “Dan kwam ik bekenden tegen en hoorde ik ‘Hoi El’, en zag ik blije gezichten.”
Rauw verdriet
Elk moment in ieders leven is slechts een onderdeel van een veel groter verhaal. Elly hoorde de complete verhalen en oordeelde nooit. “Daarnaast heb ik veel uitvaarten mogen verzorgen. Zo dankbaar om te doen. Dan zag ik rauw verdriet. Soms werd, in plaats van bloemen, bier over de kist gegooid.”
Het werk maakte haar soms verdrietig. “Ik heb mensen ontmoet die een leven leiden zoals dat niet bedoeld kan zijn. Maar ik zal mensen nooit vertellen hoe ze hun leven moeten inrichten. Dat mogen ze zelf beslissen. Wel vond ik het belangrijk dat ze wisten dat ik er voor ze zou zijn als ze een andere weg wilden kiezen.”
Afscheid
Na vier jaar en zeven maanden is het nu voorbij. Ze gaat zich de komende maanden wijden aan het afronden van haar promotieonderzoek en het schrijven van een proefschrift. “Daarna hoop ik terug te keren in het straatpastoraat. Het liefst hier in Haarlem, maar ergens anders mag ook. Want ik hou van ‘mijn’ mensen en ik ga hen zo enorm missen.”